Zdrowie psychiczne człowieka, psychika i zdrowie, zdrowa psychika i zdrowe ciało, higiena psychiczna, psychologia zdrowia, zaburzenia psychiczne

Psycholog nie robi nic innego niż to, co powinni robić ci, którzy przygotowują nas do życia. Mama, tata, babcia. O celach i kosztach psychoterapii opowiada Ewa Woydyłło-Osiatyńska

Dla kogo jest psychoterapia?

Dla dwóch typów ludzi. Psychoterapia kliniczna może mieć charakter ratunkowy i dotyczy osób, którym problemy utrudniają życie do takiego stopnia, że przestają dobrze funkcjonować. To są ludzie, którzy np. cierpią na depresję albo znoszą krzywdy ze strony bliskich lub obcych i nie umieją wyjść z roli ofiary. To są osoby uzależnione.Druga kategoria to osoby, którym psychoterapia pozwala rozszerzyć kompetencje w ramach istniejących norm społecznych, przysługujących praw albo potencjału. Ci, którzy nie radzą sobie z organizacją pracy, są nieśmiali i przeszkadza im to w pracy i w relacjach, ci, którzy chcą być bardziej asertywni, albo ci, którzy nie wiedzą, jakie mają mocne strony i jak mogą je wykorzystać w życiu. Rozumiem, że ci pierwsi muszą korzystać z pomocy psychologa, a ci drudzy chcą?Nikt nie musi. Czy musimy korzystać z pomocy onkologa, jak mamy guz? Nie musimy. To jest wybór, możliwość. To jest szansa.

Co jest celem psychoterapii?

Poprawa funkcjonowania i samopoczucia. Wykorzystanie tego całego potencjału, którym dysponuje człowiek. Krótko mówiąc - trwała zmiana na lepsze.
Są jakieś koszty tej zmiany?

Najważniejsze są koszty emocjonalne. Trzeba się rozstać z obecnym sobą. A człowiek się do siebie przywiązuje, nawet do swoich wad, których w głębi duszy nie znosi, a bez których żyć nie może. I to pożegnanie zwykle jest trudne. Po drugie, pieniądze - nawet jeśli pani nie płaci z własnej kieszeni, to płaci za to NFZ czy kasa chorych.

W Polsce chyba wciąż dominuje pogląd, że tylko ludzie o słabym charakterze idą na terapię. Tak jest?

Poprawię pani humor - takie opinie nie dotyczą tylko Polski. To jest bardzo naturalna obawa, że szukanie pomocy u psychoterapeuty sugeruje otoczeniu, że sobie nie radzę. Ludzie obawiają się, że etykietka "nieudacznika" do nich przylgnie.

Nawet małe dzieci bardzo niechętnie mówią o tym, że czegoś nie umieją, bo w naszym społeczeństwie nagradzamy kompetencje, a karcimy ich brak. Tak się dzieje we wszystkich dziedzinach, również w tym, jak radzimy sobie w relacjach z ludźmi, z samym sobą. Łatwiej ukryć swoją słabość, niż się do niej przyznać, mimo że w sumie ukrywanie jej pogłębia jeszcze stan bezradności.

W krajach takich jak Kanada, Stany Zjednoczone, Niemcy, gdzie sięgnięcie po pomoc psychoterapeuty w sytuacjach kryzysowych jest już czymś naturalnym, to uległo odwróceniu. Jeśli ktoś zgłasza się po pomoc psychologa, to oznacza właśnie, że sobie radzi, umie o siebie zadbać.

Pisze pani w książce, że kiedyś psychologowie nie byli potrzebni. Dlaczego?

Psycholog nie robi nic innego niż to, co powinni robić ci, którzy przygotowują nas do życia. Mama, tata, babcia. Kiedyś psychologowie nie byli potrzebni, bo było oparcie w wielopokoleniowej rodzinie. To była tkanka składająca się z wielu warstw, na które nakładały się doświadczenia jak słoje w glebie, i w zależności od etapu w życiu można było do nich sięgać coraz głębiej i głębiej.