Zdrowie psychiczne człowieka, psychika i zdrowie, zdrowa psychika i zdrowe ciało, higiena psychiczna, psychologia zdrowia, zaburzenia psychiczne

DDA - Dorosłe Dzieci Alkoholików, stanowią około 40% dorosłej populacji Polaków.
Kim są? To dorośli, którzy wychowywali się w rodzinach nadużywających alkoholu.
Gdy byli dziećmi, musieli zbyt wcześnie dorosnąć. Są dorośli, a nadal w głębi siebie, gdzieś w środku pozostają dziećmi.
Kiedy dorosną, część z nich zacznie pić, część zwiąże się z osobami uzależnionymi, a pozostałe będą starannie unikać myślenia o tym, co wydarzyło się w ich dzieciństwie.
Doświadczenia wyniesione z rodziny alkoholowej mocno rzutują na bliskie kontakty w życiu dorosłym. Prawie połowa z tych DDA, którzy zgłaszają się po poradę psychologiczną, nie decyduje się na zalegalizowany związek, a jedna trzecia zawieranych przez nich małżeństw kończy się rozwodem (M.Kucińska, 2002).
Dzieje się tak, ponieważ Dorosłe Dzieci Alkoholików boją się w głównej mierze powtórzenia we własnym związku tego, co działo się w ich domu rodzinnym. Większość z nich jest przekonana, że w małżeństwie można się tylko krzywdzić.
Bliskie związki to także relacje z własnymi dziećmi. DDA często mają problem z odnalezieniem się w roli rodzica. Często rozpoczynają terapię właśnie z powodu problemów ze swoimi dziećmi. Obawiają się, że je skrzywdzą, wnosząc do wychowania doświadczenia z domu (M.Kucińska, 2002). Czasem nie potrafią z nimi rozmawiać. Nie są w stanie trafnie ocenić, czy problemy ich syna albo córki są ?normalne?, czy też powinny być niepokojącym sygnałem.
W niektórych DDA własne dzieci budzą agresję. Trudno im opanować negatywne emocje i zachowania takie jak: krzyk, groźby, przemoc fizyczna. Jednocześnie mają świadomość, że to nie dziecko zawiniło, ale że agresja bierze się gdzieś z głębi ich samych.
Szukają pomocy dla siebie, aby nie krzywdzić własnych dzieci. Wielu DDA nie decyduje się na to, żeby mieć dzieci (ponad połowa uczestniczących w terapii), albo podejmuje taką decyzję zbyt późno, po trzydziestym roku życia. Gdzieś głęboko tkwi w nich lęk, że dla ich syna czy córki życie okaże się również okrutne, jak dla nich samych (M.Kucińska, 2002).
Część DDA rezygnuje z własnego życia osobistego, ponieważ mają poczucie, że ich podstawowym zadaniem życiowym jest opiekowanie się mamą lub tatą, a często nawet czuwanie, by nie zrobili sobie nawzajem krzywdy. Niekoniecznie mieszkają z rodzicami, a rodzice wcale nie są ludźmi schorowanymi ani bardzo starymi. Spotkać można i takich DDA, którzy mają własne rodziny, ale każdy weekend, święta i wakacje spędzają z rodzicami. Zdarzają się także rodziny, w których wszystkie dorosłe, trzydziestoletnie czy czterdziestoletnie ?dzieci? mieszkają z rodzicami (M.Kucińska, 2002).
Jak pisze autorka cyklu artykułów o DDA (?Charaktery, 2002?), część DDA ma mocno zakodowane, choć rzadko uświadamiane poczucie, że ich podstawową rolą życiową jest ?być dobrym dzieckiem?: ?mąż (żona) to nie rodzina; rodzina to rodzice, dziecko, brat?. Odkrycie, że ?być dobrą córką czy dobrym synem? jest znacznie ważniejsze niż ?być dobrą żoną albo dobrym mężem, zazwyczaj zmienia zupełnie porządek świata. Szczególnie dotyczy to kobiet. Są zaskoczone, jak łatwo zaprzepaścić dom i rodzinę, kiedy podstawowa odpowiedź na pytanie: ?kim jestem??, brzmi: ?córką?. (M.Kucińska, 2002).
Jeśli chodzi o kontakty Dorosłych Dzieci Alkoholików i ich rodziców, zwykle nie układają się one dobrze, mimo iż więź jest bardzo silna. Częstym problemem jest brak umiejętności rozmowy pomiędzy DDA a ich rodzicami, celowe unikanie przebywania w domu rodzinnym spowodowane odczuwaniem napięcia, niepokoju, bezradności. Czasami pojawia się także nienawiść do któregoś z rodziców. Przerażenie wywołuje myśl, że dzieci będą musiały przejąć opiekę nad swoimi niedołężnymi kiedyś rodzicami i tym samym wspólnie z nimi zamieszkać.