● psychoterapia psychoanalityczna
To najstarsza metoda psychoterapii, opracowana przez Zygmunta Freuda. U jej podłoża leży przeświadczenie, a przyczyną problemów jest konflikt wewnętrzny pomiędzy myślami i emocjami w naszej podświadomości, a tymi uświadomionymi, oraz zaburzenia wczesno-dziecięce. Leczenie polega na dotarciu do ukrytych w podświadomości popędów i usuwaniu mechanizmów obronnych, które je blokują. Psychoanaliza może trwać latami, a jej skuteczność w eliminowaniu problemów pacjenta jest przez wielu poddawana w wątpliwość.

● psychoterapia psychodynamiczna
Ten rodzaj psychoterapii wywodzi się z freudowskiej psychoanalizy. Praca z pacjentem koncentruje się na wewnętrznych konfliktach emocjonalnych, wynikających z nieprawidłowego rozwoju osobowości, którego źródła tkwią w dzieciństwie. Psychoterapeuta jest tu raczej słuchaczem, naprowadza jedynie pacjenta na wydobycie pamięci określonych wspomnień. Podobnie jak psychoanaliza, psychoterapia psychodynamiczna trwa długo.

● psychoterapia humanistyczna (egzystencjalna)
Według tego podejścia źródłem problemów są niezaspokojone w trakcie rozwoju potrzeby. Celem terapii jest dokonanie takiej zmiany u pacjenta, by zaczął korzystać ze swojego zablokowanego potencjału życiowego. Psychoterapeuta staje się wyrozumiałym słuchaczem i jest po to, aby pomagać pacjentowi w przezwyciężaniu trudności w samorealizacji. Tworzy takie warunki, w których klient doświadcza uczuć, których w przeszłości mu zabrakło. Całkowicie go akceptuje, co wzmacnia w kliencie poczucie własnej wartości, wykazuje empatię i zrozumienie dla jego problemów, zachęca do rozwoju osobistego. Psychoterapia humanistyczna koncentruje się głównie na teraźniejszości, czas jej trwania jest różny.